Nie wie, gdzie się urodził, ani kim byli jego rodzice. Jak większość dzieciaków przygarniętych przez wiedźminów. Próby przeszedł znośnie, chociaż wytracił się pigment ze skóry. Jest przez to nienaturalnie blady i w żaden sposób nie może tego zmienić. Trenowany jeszcze przez Vesemira, zanim ten zrezygnował z nauczania szermierki. Zdecydowanie woli walkę z ludźmi, niż z potworami. Nie dlatego, że z ludźmi walka jest znacznie łatwiejsza. Skrzywienie psychiczne. Jego pasją są narzędzia tortur - nowych wiedźminów nie próbowano pozbawiać uczuć. Uczono ich tylko beznamiętnie walczyć. A mając dom, pieniądze i dostęp do magii szybko wykształcali sobie pogląd na świat i swoje podejście do życia. Szybko piął się w górę i z czasem zezwolono mu na udział w próbach. Jego beznamiętność pozwoliła mu szybko przejąć nad nimi kontrolę. Gdy inni nie mogli patrzeć na cierpiące dzieci, on bez cienia uczuć podawał kolejne dawki mutagenów, nierzadko doprowadzając do ich śmierci.  Zgłębia tajniki alchemii, pracując nad ulepszaniem starych i wymyślaniem nowych eliksirów wspomagających pracę wiedźmińskiego organizmu. Testuje je na sobie, co często doprowadza do kilku a nawet kilkunastodniowych kuracji. Mimo to nie jest wiedźminem ponurym. Lubi dobre, sprawdzone towarzystwo, ale wszystkich spoza niego traktuje z dystansem. Nie znosi lekceważenia i jest bardzo przywiązany do tradycji - wiedźmińskich, czy obyczajowych. Z powodzeniem mógłby pełnić rolę szambelana na dworze, a to za sprawą wykwintnego języka i znajomości manier. Jako przełożony Szkoły Kruka zajmuje się przede wszystkim Próbami. Ale w zasadzie stara się ogarniać wszystko co dzieje się w Cytadeli.